Esther’s gedachten: Geloof wat je wilt!

Esther’s gedachten

Ik had samen met mijn broer een begrafenis op Urk.
Mijn oude buurman, en nog steeds meer dan een goede kennis van mijn vader was overleden.
Maar die oudjes zaten in Benidorm, en omdat die ouwe van anders zeker was terug gekomen, zijn mijn broer en ik gegaan.
Hij was, wat ik mij herinner, een fijne vent, harde werker en goed voor zijn naasten.
Dit bleek ook uit de speech van de pastoor, die het geheel op een (voor mij) flamboyante manier aan elkaar praatte.

De dienst begon in een prachtige kerk op Urk, en dat was op zich al een uitdaging, aangezien het geloof mij vreemd is.
Ik ben uit nieuwsgierigheid weleens een kerk in gestapt, maar het geloof en alles wat daarbij hoort, heeft mij nog nooit echt kunnen pakken.
En met alle ontwikkelingen rondom de verschillende geloven van afgelopen tijd, ben ik hier niet bepaald rouwig om.
Hoewel ik moet bekennen dat ik met enorm veel bewondering naar mensen kan kijken die, ondanks wat ze meemaken, troost in hun geloof kunnen vinden.
Dat ze het woord van hun God erbij pakken en toch de moed weer verzamelen om verder te gaan.
Als ik het af en toe eens moeilijk heb, kan ik soms mijn gevoel van jaloezie daarover niet onderdrukken.
Het geloof als een soort vangnet in moeilijke tijden, lijkt me een verrijking in het leven.
Maar ben niet met het geloof groot gebracht en ben te koppig om er nu nog mee te beginnen.
Dus zal ik het zelf moeten doen!

Nou goed, ik dus samen met mijn broer in de kerk.
We zouden achterin gaan zitten, zodat de toch wat ongemakkelijke vibe over de onbekende locatie niet zou opvallen.
Maar we waren zoals altijd aan de late kant, met als gevolg alleen nog een plek voor twee in het midden!
Met een vriendelijk, zenuwachtig knikje naar de andere in de rij gingen we snel zitten.
Voor ons een dubbel gevouwen A4-tje met afkortingen, nummers en stukken van liederen, zorgvuldig uitgekozen en op papier gezet.

Ik begon te lezen en kon er niet uitkomen.
En hoewel ik me had voorgenomen om net te doen alsof, en mee te zingen alsof ik elke zondag in de kerk zit…. viel ik bij het eerste lied al door de mand.
Mijn broer, die naast mij zat, ook!
Het eerste couplet neuriede hij nog wat mee, maar toen hij bij het tweede couplet een halve seconde te vroeg ‘de herdertjes lagen bij nachten’ inzette, moest ik me inhouden om niet blauw van het lachen onder de kerkbanken te eindigen.
Maar omdat dat ongepast gedrag is bij een begrafenis, heb ik maar gedaan of de tranen van het lachen, tranen van verdriet waren.
En daar bleek later geen druppel aan gelogen, het bleek me toch meer dwars te zitten dan ik dacht.
En die smalle naast me was ook zichtbaar onder de indruk.

Het was een mooie dienst, we hebben verder gewoon geluisterd, bloemen bij het graf gelegd en de familie gecondoleerd.
En toen ik later mijn vader aan de lijn had om te vertellen hoe het was gegaan, zei hij (door zijn tranen heen) dat zijn maat ons geweldig had gevonden, inclusief onze poging om te doen alsof.
Want zijn maat nam mensen zoals ze zijn, net als welke God dan ook…!
‘Geloof me maar’ zei die ouwe, GELOOF ME MAAR!

 

Esther

Deel dit bericht op social media

Leave a Reply

Zuidoost&Meer

GRATIS
BEKIJK