Mijn jongste zoon was op de radio.
Ze belde mij van school, of ik het goed vond dat ze hem wat vragen stelde?
Toen ik ophing dacht ik ”waar zouden de vragen eigenlijk over gaan?”
Maar ik ken mijn zoon, die maak je niet gek. Het zou wel goed komen!
Weken later kreeg ik een app, ik was het eigenlijk al vergeten maar werd na het bericht toch enorm nieuwsgierig.
Ik drukte op de link en door de speaker kwam een voor mij bekende stem mijn oren in.
Hij vertelde zijn naam en begon over zijn grote passie: voetbal.
Hij had het over zijn bekende voetbalfamilie en zijn broers waar hij zo van houdt.
En toen kwam het uit het niets, de vraag der vragen, de vraag die zelden wordt gesteld, maar waar wel regelmatig iemand benieuwd naar is.
Waar is je vader?! Mijn zoon twijfelde geen moment en zei ”ik weet het niet, ik heb hem al jaren niet gezien en de keren dat ik hem zag, zijn op één hand te tellen.”
Ik voelde een enorme druk op mijn moederhart maar luisterde aandachtig verder.
Hij vertelde hoe hij zijn vader wel heeft gemist maar dat hij hem nu niet eens meer zou herkennen en voor hem hetzelfde voelde als dat het een vreemde voor hem was.
Over hoe zijn vader laatst nog wel contact heeft gezocht, maar een ontmoeting voor hem ‘niet hoeft’ omdat hij geen vertrouwen meer heeft dat de beste man ook blijft komen.
Ze vroegen hem ook of zijn vader hem wat had geleerd? Hij zei met volwassen stem ”dat je geen kinderen moet krijgen als je het opvoeden niet kan.”
Hij sloot af met de woorden ‘dat hij het allemaal heel anders zal doen’ als hij ooit vader mag worden.
En zo was mijn zoon in een klap niet klein meer, maar een verstandige jonge man met een puur en liefdevol hart.
Die zijn vader zeker wel heeft gemist, maar niet nodig heeft om te zijn wie hij is: gewoon zichzelf!
Esther
