Het is gebeurd, dat waar ik wel rekening mee hield, maar gewoon nog niet aan toe was!
Dat waar je als moeder gewoon niet aan wilt denken, en dat wat je als opvoeder gewoon wilt uitstellen tot veel later!
Iets wat je lange tijd voor je uitschuift, omdat het dan gewoon lijkt alsof het niet staat te gebeuren.
Je wegdrukt in je gedachten, maar waarvan je weet dat het elke dag een beetje dichterbij komt….
Iets waar je je onbewust al vanaf de geboorte druk om maakt, maar waar je nooit echt een duidelijke uitspraak over wilt doen!
De dag dat jouw taak als leider erop zit, dat je je best hebt gedaan om er wat van te maken, en dat deze jongvolwassene daar het eindproduct van is. De dag dat hij of zij al jouw lessen zelf in de praktijk mag brengen, en je daar als ouder zijnde helemaal niets meer over te zeggen hebt. Je geen straf meer kan geven omdat ie te laat is, geen standje meer omdat ie je eten niet lust. Geen stem meer van boven ”Ma ‘ham, kan mijn ov niet vinden” of mopperen omdat je die kamer niet inkomt door de enorme berg zooi achter de deur. En zeker geen kapotte knietjes of ongewassen zandhandjes om je nek.
Nee niks meer van dat alles, het is klaar, einde, dit was het.
Hij mag het zelf doen, en ze doen het ook zelf!
Enigste wat je kunt doen als ouder, is je bedenken dat je gedaan hebt wat in je macht lag.
En hopen dat het kind in kwestie, daar heus wel wat van opgestoken heeft.
Ik heb een goed mens grootgebracht en geef mezelf gewoon wat tijd, ik heb vertrouwen in de toekomst, zijn toekomst.
Want het hoort erbij, de dag dat je kind uitvliegt!
Slik….
Esther
