Mikel Haman: Gama Dumi, Dumi Gama

Mikel Haman

”De koning is dood, leve de koning”

De festivals in Amsterdam zullen nooit meer hetzelfde zijn. De flamboyante verschijning van de koning van het Surinaamse Homowezen is naar de Eeuwige Jachtvelden vertrokken. Mikel Haman is niet meer. Gesloopt door de meest verschrikkelijke ziekte de zieken.

Wie Haman lichtvoetig zag zwieren over de terreinen van het Kwakufestival, Keti Koti en de Gay Parade moet gezien hebben dat de manier waarop hij zich uitermate smaakvol uitdoste, een uiting van strijdbaarheid was. ‘Ik ben wie ik ben, en jij mag ook zijn wie je wil zijn’ was de ongeschreven maar welbekende wet waar naar de ranke Surinamer leefde. Met zijn groene ogen flirtte hij met alles en iedereen maar bleef voor zover ik dat weet trouw aan zijn partner. Diezelfde ‘Poespoes eyes’, zoals we die in Suriname noemen, spuugden vuur als hij boos was. En boos kon hij worden! Zoals in het debat over HIV genezingen  door geestelijke leiders. Of zoals op de Surinaamse rapgroep die homohaat propageerde. In die gevallen was hij vlijmscherp en bikkelhard.

Het werk dat Haman verricht op het gebied van emancipatie en acceptatie van de Surinaamse/Nederlandse LGBHT gemeenschap is van niet te onderschatten waarde. De geschiedenis zal dat uitwijzen. Dat er vandaag de dag een Roze Zondag bestaat op het Kwaku Summerfestival is o.a. het initiatief van Haman. Daar op die zondag voelde hij zich op zijn best. Tussen zijn eigen Sranan sma, Surinaamse mensen. Want nog voor hij homo en activist was, was Haman een Surinamer in hart en ziel. Hij was zo trots op dat land. Hij sprak met zoveel liefde over zijn vaderland, terwijl datzelfde vaderland hem niet even vriendelijk behandeld heeft vanwege zijn geaardheid.

Op zijn sterfbed heeft Kwaku organisator Ivette Forster aan Mikel meegedeeld dat er op de Roze zondag op het festival in 2018 de eerste ‘Mikel Haman’-award zal worden uitgereikt aan iemand die in zijn voetsporen gelijkwaardig acties ondernomen heeft. Tot op het bot verzwakt met een slang in zijn neus begonnen de ogen weer te schitteren. ‘Hij was er zeer ontroerd door en erg trots’ zegt Forster over dat moment ‘Ik ben blij dat hij dat nog heeft meegekregen’.

Een paar maanden voor zijn dood, belde Haman mij over iets dat hij kwijt wilde. Hij was toen al ziek en het verhaal sprong van de hak op de tak en van hier tot ginder. Hij wist dat ik verhalenverteller ben. En er voor zolang er verhalen over jou verteld worden, leef je nog. Ik wist toen nog niet dat ik deze bijdrage zou moeten gaan leveren in het in leven houden van zijn persoon. We hebben minstens een uur aan de telefoon gezeten en ik kan me geen duidelijke strekking van het verhaal herinneren. Wel de vriendelijkheid, de betrokkenheid en de strijdlust. Die zijn me bijgebleven.

Als zwarte gemeenschap is het goed onze eigen helden te hebben en te eren. Die helden zijn de richtingsborden waarop onze kinderen kunnen navigeren. Mikel Haman je bent een held.

Bij het leven heb ik nooit iets over je geschreven, heb ik je nooit uitgenodigd in een van mijn programma’s maar heb ik je wel in de clip van Robby Harman’s antislavernijvideoclip ‘Recover’ gesneden. Maar jij had mij dan ook niet nodig, want wat je deed, deed je vanuit je eigen kracht.

Wakka bun mi brada en Return If Possible.

Guilly Koster.

 

Foto: Waterkant.net

Deel dit bericht op social media

Leave a Reply

Zuidoost&Meer

GRATIS
BEKIJK