“We zijn voorbij de start, maar nog niet aan het einde van het begin.” Aldus minister-president Mark Rutte. Een geniale uitspraak. Althans, als je doelbewust een grote mindfuck in het leven wilde roepen. Dit voelde net als het moment waarop jouw favoriete voetbalspeler in de laatste minuut de winnende treffer door middel van een legendarische actie scoort. Alle spelers slaan op hol. De trainer trekt een sprint langs de zijlijn om vervolgens te zien dat de VAR ingrijpt. Vijf minuten lang, de spelers op het veld, de mensen in het stadion en iedereen die thuis live meekijkt met een soepzooitje in zijn of haar hoofd. Is het nou een goal of niet? Een hinderlijk gevoel, maar eerlijk is eerlijk. Rutte heeft een enorme zware last op zijn schouders. Ik doe het hem niet na.
Hoe ziet het leven er nu uit? Mondkapjes, handschoenen en voorbijgangers die elkaar omzeilen. Wachtrijen voor de supermarkten alsof je voor de entree van een nachtclub staat. De duurste winkelstraat ligt er verlaten bij. Zelfs het geld op jouw rekening, mocht je dat überhaupt hebben, is een beetje verbaasd. ”Waarom geef je me niet uit aan onnodige rommel?” Jouw eten wordt op de vloer bezorgd. Alhoewel, ik betwijfel in hoeverre dat daadwerkelijk haalbaar is. Ik weet niet hoe uw opvoeding was, maar eten op de grond was bij mij thuis echt not done! Ik zie mijn moeder al staan. Wiens leven zou in dit geval dan op het spel staan? Jouw eigen leven of het leven van de bezorger die zich nietsvermoedend aan de voorzorgsmaatregelen houdt? Je kan er natuurlijk gewoon voor kiezen om niks te bestellen en gewoon lekker zelf te koken.
In grote lijnen is het voor mij niet heel gek wat er nu van ons gevraagd wordt. Na school moest ik direct naar huis. Als ik niks op straat te zoeken had, bleef ik binnen. Eenmaal thuis moest ik altijd mijn schoenen uit, direct mijn handen wassen, niet met mijn kleren op bed, uitkleden en douchen. Het klinkt logisch, maar ik weet ook dat niet iedereen gewend is om zo te leven. Ik krijg soms de kriebels als ik mensen met schoenen en al op hun bed zie ploffen.
Dit is het nieuwe normaal. We hebben het er maar mee te doen. Het kan niet anders. Tra fasi no de. Let goed op jezelf en de ander.
