Marlon Reina,
“Bescherm onze Zuidoost waarden”
Maron zit net twee dagen op Curaçao wanneer ons gesprek plaatsvindt. ‘Mijn hoofd zweeft nog tussen die twee werelden’, vertelt hij. Hij was vlak daarvoor in de Bijlmer waar hij ruim 20 jaar heeft gewoond. Nu werkt hij op zijn geboorte-eiland, maar Zuidoost zit hem in het bloed.
Als een echte verhalenverteller steekt hij meteen van wal. “Mijn tweede naam Gregory komt van de beschermheilige Gregorio want ik was prematuur en ben snel gedoopt omdat ze mij hadden opgegeven. Ik heb niet eens één babyfoto.”
Marlon Reina kwam in 1994 als student naar Zuidoost, heeft in Gerenstein gewoond vlak voordat het werd afgebroken en kreeg daarna een flat in Gooioord waar vooral senioren wonen, maar Marlon zag er zo netjes en betrouwbaar uit, dat hij daar ook een huis kreeg aangeboden.
“Weet je hoe ik in de Bijlmer ben gekomen? Ik heb deelgenomen aan een stille tocht voor de slachtoffers van de Bijlmerramp in 1992 en daar zag ik voor het eerst zoveel verschillende culturen bij elkaar in Nederland. Ik woonde daarvoor in Enschede. Dit zijn mijn mensen, daar wil ik wonen, zei ik tegen mezelf.”
Marlon Reina studeerde eerst technische bedrijfskunde, volgde na anderhalf jaar zijn passie en heeft toen Theaterwetenschappen in Amsterdam gestudeerd. Zijn eerste baan bij Krater Theater heeft hem Zuidoost goed leren kennen. Als PR en Communicatiemedewerker bezocht hij netwerken, jongerenactiviteiten naschoolse opvang en nog veel meer om in gesprek met bewoners hen te enthousiasmeren voor de programma’s en festivals van Krater.
“Ik voelde mij als een vis in het water in Zuidoost. Ik heb vrijwilligerswerk gedaan voor de Antilliaanse gemeenschap bij Sabana. Radioprogramma’s gemaakt over gezondheid, schuldsanering, het belang van ouderparticipatie. Om mensen te leren kennen bezocht ik de Ghanese kerken en ik kwam ook in contact met de Dominicaanse gemeenschap.”
Heb je als activist voor de belangen van de LGBT+ gemeenschap problemen ondervonden in Zuidoost?
“Ik ben altijd helder geweest over mijn identiteiten. Zo ben ik betrokken geweest bij de eerste Roze Kwaku die ik op verzoek van Roy Risti namens de Kwakoe organisatie samen met Mikel Haman heb georganiseerd. Daarnaast heb ik samen met een paar collega’s Pink Stage geïnitieerd. Eerst in No Limit en later bij O-Niveau. Een ontmoetingsplek voor de LGBT+ gemeenschap waar we films bespraken en gevoelige thema’s. Jongerenwerkers heb ik getraind over hoe ze jongeren die bijvoorbeeld gay zijn, kunnen begeleiden. O ja, ik wijd uit. Of ik ooit last heb gehad van die machismocultuur die er ook is? Een keer, een keer hoorde ik iemand ‘mariku’ op een vervelende manier zeggen toen ik de metrohalte van Ganzenhoef uitliep. Verder nooit. Ik heb me veilig gevoeld in Zuidoost. Gewoon geaccepteerd, zoals ik ben.”
Marlon maakt zich zorgen over de gentrificatie. “We moeten die bijzondere waarde die we ontwikkeld hebben in de Bijlmer beschermen. Dat je respectvol anders mag zijn, is onze kracht. Jongeren creëren hun eigen nieuwe cultuur. Dat is prima, maar ze worden gevoed door de cultuur van hun ouders en voorouders. Laat die broncultuur uit de hele wereld van Ghana tot Curaçao, van Nigeria tot Suriname en elders, zichtbaar blijven in het straatbeeld, winkels en bewoners”.
