Dertig jaar werkt Yersica bij de Montessoribasisschool de Regenboog in Gein. Zij is geboren op Curaçao en opgegroeid op Aruba. Vanaf haar negende wist zij dat zij onderwijzeres zou worden en moeder. ‘Ha, ha’! Ze sluit haar zin af met een daverende lach. “Je hoort me niet klagen. Missie geslaagd.” Met die vrolijke lach windt ze iedereen om haar vingers. Aan de robuuste houten keukentafel raken wij verwikkeld in een gesprek over opvoeden, levensvraagstukken, zelfreflectie en humor.
“Ik ben zeer onafhankelijk en perfectionistisch, maar dat heeft ook een keerzijde. Ik vind het moeilijk om hulp te vragen en hulp te ontvangen. Hierdoor ben ik al twee keer overwerkt geraakt. Mijn eigen gevecht, mijn eigen lessen, dat deel ik met ouders. Als ik open ben en mijn kwetsbaarheid laat zien, durven ouders ook hun kwetsbaarheid te tonen. Ik praat over mijn ervaringen met opvoeden wanneer ik hen advies geef om op een andere manier te kijken naar hun kind. De kinderen moeten niet te veel druk ondervinden van de verwachtingen van ouders. Ze moeten hun eigen weg kunnen volgen en ouders moeten hen volgen, helpen en steunen.”
De gesprekken met de kinderen in de klas, zijn net zo diepzinnig als die met de ouders, maar wel met veel humor.
“Ik ben de enige die met haar ogen mag rollen of een tjoerie mag maken, vertel ik de klas. Het is mijn show. Als ze lastig zijn vertel ik dat puberen verboden is, dat mogen ze thuis doen. Hier heerst geen democratie. ‘Heerst hier een dictatuur?’, vroeg een slimme leerling. Nee, een monarchie en ik ben de koningin, zeg ik dan. Ze kunnen er enorm om lachen, maar de kern van de boodschap blijft wel hangen. Ik ga niet in discussie en onderhandel niet, want ik heb de leiding. Soms zijn er conflicten en als ze erover willen praten vraag ik om niet te beginnen met het wijzen naar de ander, maar met wat het kind zelf heeft gedaan. Begin met ‘Ik’. Ik heb dit of dat gedaan. Daarna analyseren wij wat het moment is waarop het mis is gegaan en hoe het de volgende keer anders zou kunnen. Pesterijen, sta ik niet toe. Hoe zou het voor je zijn als dit met jou zou gebeuren, vraag ik de kinderen, zodat ze zich leren verplaatsen in de gevoelens van de ander.”
Wat heb jij van de kinderen geleerd?
“Het is een wisselwerking. Daar waar ik hen leer om meer geduld te hebben en milder voor zichzelf te zijn, krijg ik ook geduld voor mezelf en voor hen. Wanneer ik hen toespreek met de woorden dat je niet alles hoeft te kunnen en dat fouten maken okay is, geldt dat ook voor mij. Via de kinderen leer ik mezelf beter kennen.”
Wat wil je de lezers ter afsluiting meegeven?
“Zuidoost is de beste plek om te wonen. Ik woon er al 32 jaar met trots. Die diversiteit aan verhalen en de overeenkomsten, maken dat ik me hier thuis voel en nergens anders.”
Ernestine Comvalius
