Door: Ernestine Comvalius
Zonder mondkapje of een beschermende jas, gaat Jannice Ameyaw elke dag naar het Zorgcentrum om voor kwetsbare ouderen te zorgen. Zij woont vanaf haar vijfde in Amsterdam Zuidoost, sinds zij met haar jonge ouders uit Ghana in Nederland arriveerde, in 1997.
Nu Covid-19 rondwaart en de meest kwetsbaren te vinden zijn in de verpleeghuizen, maak ik me zorgen over deze moeder die drie kinderen thuis heeft. Ik wil alles weten over haar veiligheid.
“Ik ben angstig. Wij zorgverleners kunnen niet gemist worden. Er zijn geen maskers en er is geen speciale kleding voor ons, omdat er een tekort aan is. Ik mag pas thuis blijven wanneer ik 40 graden koorts heb. Niemand van ons is getest, ook de ouderen niet. Ik kan geen 1.5 m. afstand houden want ik verzorg mensen, stop hen in bad, kleed hen aan.” Jannice lacht even. Het is de nuchtere lach van iemand die weinig keus heeft. “Voor zover we weten is nog niemand besmet in ons centrum. “
Ik besluit om Jannice niet met mijn verontwaardiging te belasten en verder te gaan met het gesprek.
Jannice vertelt dat zij tot vorig jaar bij haar vader thuis woonde, maar voor de geboorte van haar derde kind verhuisd is, omdat er in Zuidoost geen huis te vinden was in de sociale sector. Toch is ze elke dag in het stadsdeel.
“Mijn kinderen zitten hier op een goede basisschool. Samenspel behoort tot de ‘excellente’ scholen. Ik heb hier nooit weggewild. Ik mis de winkels en de mensen van allerlei culturen. Toen mijn zoon Majesty geboren moest worden, was het mijn Surinaamse buurvrouw die mij snel naar het ziekenhuis bracht. Op de OSB heb ik mijn middelbare school doorgebracht en dierbare vriendinnen hieraan overgehouden. Ze moeten zorgen dat er genoeg woningen komen voor ons jonge mensen. We kunnen niet eeuwig in huis bij onze ouders blijven.”
Jannice mist een Ghanese opvoeding. Weinig weet ze van de tradities, de gebruiken, de geschiedenis. Nu ze kinderen heeft, vindt ze het jammer omdat ze hen de taal noch de verhalen en gewoonten kan bijbrengen.
“Mijn ouders waren heel jong toen ze hier naartoe migreerden. Mijn familie woont in Engeland, Amerika, maar niet hier. Ze hebben weinig aan overdracht gedaan.
Wat ik wel goed ken, zijn de gerechten en koken is mijn hobby. Ik maak Jollofrice, Waake en Banku en geniet ervan wanneer anderen smullen.”
Jollofrice ken ik en Waake blijkt een soort Bruine Bonen met Rijst te zijn en Banku lijkt op fufu of funchi wat heerlijk is met soep en pepersaus van tomaten.
De kinderen van Jannice hebben prachtige namen. Haar oudste dochter heet Wonderful, haar zoon heet Majesty en de jongste dochter heet Glorious. De namen geeft ze haar kinderen mee zodat zij met opgeheven hoofd kunnen zeggen hoe bijzonder zij zijn en welke boodschap hun moeder hen meegeeft op hun levenspad.
Jannice Ameyaw, brengt elke dag haar kinderen naar de opvang zodat zij ouderen kan begeleiden bij hun revalidatie of in hun laatste levensfase, met gevaar voor besmetting. Zij verdient hiervoor, samen met al haar collega’s, de grootste waardering.
