Isabel is geboren in de Dominicaanse Republiek, opgegroeid op Curaçao en woont al meer dan 35 jaar in Nederland. In Almere heeft zij een huis kunnen kopen. Ze wil mij bewijzen wat er zo bijzonder is aan Zuidoost met een anekdote. “Ik stond laatst in een winkel in de Poort om een milkshake te kopen, maar ik kwam 3 euro te kort. Ik wilde al weglopen, maar een man stapte naar voren en zei: ‘Hier heb je 3 euro. Breng het morgen voor me. Ik werk daar om de hoek.’ Ik geloofde mijn oren niet. Dat vertrouwen van iemand die mij niet kent. Nou, dat heb ik nergens anders meegemaakt.”
In de foyer van het Bijlmer Parktheater vraag ik een paar jongeren wat zij van Isabel vinden.
“Die dame van financiën, toch? Ze werkt tot laat in de avond. Overuren draait ze.”
“Toch vraagt ze altijd hoe het met je gaat.”
“Wanneer ze je vraagt hoe het met je gaat, kijkt ze je aan en houdt even je arm vast.”
“Zo attent.”
“Maar met geldzaken maakt ze geen grappen, hoor. Zonder bonnetjes, krijg je niets.”
Deze jongeren komen al jaren in het theater. Ik weet dat Isabel die al 25 jaar in Zuidoost werkt, bescheiden is. Zij zal niet uit zichzelf vertellen wat zij voor anderen betekent.
Wanneer ik haar confronteer met de lovende uitspraken van de jongeren, lacht ze verlegen.
‘’Ik heb die jongeren zien opgroeien. Ik zie hoe ze met dans en theater zo positief bezig zijn. Ik houd van ze. Sommigen hebben het moeilijk thuis, hoor.” Isabel geeft graag voorbeelden wanneer ze praat. “Vroeger toen we een zomerfestival hadden, kwam er een meisje van 7 of 8 jaar die in de flat aan de overkant woonde. Elke dag kwam ze met een lege maag en ongekamde haren. Wij zorgden de hele zomer voor haar en kamden haar haren. De ouders heb ik nooit gezien. Ze moesten werken, zei het meisje. We hebben zoveel kinderen een mooie zomer bezorgd. Jammer dat het festival wegbezuinigd is.”
Isabel maakt zich zorgen over de vele nieuwe woningen die gebouwd worden, maar waarvan de huren volgens haar torenhoog zijn. “Toen mijn moeder in de jaren ’80 naar Nederland kwam, vond ze meteen een woning in de Bijlmer. Nu is het anders. Mijn vriendin is een alleenstaande moeder, heeft een baan, een inkomen, maar ze kwam niet in aanmerking voor een van die nieuwe huizen. Ze woont al twintig jaar hier in een flat. Ze verdiende net niet voldoende voor de sociale huurwoning, vond men. Ze hebben haar afgewezen omdat ze vonden dat zij haar huur niet zou kunnen betalen. Ik vraag me af. Hoe sociaal is die sociale woningbouw.’’ Isabel schudt haar hoofd, trekt haar schouders op en spreidt haar armen. Ze is even stil en ten slotte zegt ze: ”Ik hoor hier thuis. Als ik een woning hier kon kopen, zou ik het meteen doen.”
Ernestine
